داستان درباره یک کاراگاه پیر به نام «نیکی بلان» است که برخلاف انتظار چندان زیرک و باهوش نیست. او چندین مشتری دارد که باید به کار همه آنها رسیدگی کند چرا که مهلت اجاره دفترش تمام شده است و به پول احتیاج دارد. نخستین مشتری او، زنی زیبا و افسونگر به نام «بانوی مرگ» است که مورد عجیبی است. او به دنبال شخصی به نام «سلین» می‌گردد؛ نویسنده‌ای فرانسوی که چند سال پیش مرده است…
بوکوفسکی در زندگی و در نوشته‌هایش زشت است، بددهن است، عاشق نوشیدن است، کارهای بیهوده زیادی انجام می‌دهد و خیلی کارهای بی‌خود دیگر؛ اما با همه این‌ها، بوکفسکی خود واقعی اش را نشان می‌دهد. نگران قضاوت‌های دیگران نیست و تحت هیچ شرایطی به دنبال ظاهرسازی نیست. همین آشکار بودن حقیقی است که او را تا این اندازه جذاب می‌کند.
سرگردانی و بی‌هدفی در نقش اصلی داستان «کاراگاه بلان» کاملا مشهود است و شاید انتخاب شخصیت کاراگاه به این دلیل باشد که وی دقیقا در وسط مخمصه و کنش‌های انسانی قرارگیرد تا این دشواری زندگی ناشی از اتفاقاتی که انسان‌ها برای یکدیگر رقم می زنند بیش از پیش لمس شود:
«مردم دائماً انتظار می‌کشند. آنها برای زندگی کردن و مُردن منتظر می‌ماندند. در صف برای خریدِ دستمال‌توالت منتظر می‌ماندند. در صف پول، و اگر پولی نداشتند، در صف‌های طولانی‌تری منتظر می‌ماندند. صبر برای خواب و صبر برای بیدارشدن. انتظار برای ازدواج، انتظار می‌کشند تا باران بیاید و بعد منتظر می‌مانند تا باران بند بیاید، منتظر غذا می‌مانند تا آماده شود، پس از خوردن منتظرند تا سیر شوند و بعد انتظار می‌کشند تا دوباره گرسنه شوند. توی اتاقِ روان‌پزشک کنارِ باقیِ دیوانه‌ها منتظر می‌مانی و نمی‌دانی که تو هم جزوِ این روانی‌ها هستی یا نه؟»
جملاتی از متن کتاب
نتوانستم آنقدر بخورم که خوابم ببرد. فقط نشستم و کمی با لیوان نوشیدنی بازی‌ بازی کردم. بدون فایده
حالا هم که صبح روز بعد است و من در دفتر کارم هستم. احساس بیهودگی می‌کردم. انگار به هیچ دردی نمی‌خورم. با خودم فکر می‌کردم که یک میلیارد زن وجود دارد که نمی‌دانم چرا حتی یکی از آن‌ها تصمیم نمی‌گیرد بیاید و در دفتر را بزند. با خودم گفتم که چرا من همیشه یک بازنده‌ام. انگار کارآگاهی هستم که از پس حل هیچ معمایی برنمی‌آمدم. اصلاً چرا من این شغل را انتخاب کرده بودم.

فروشگاه اینترنتی برساد