پائولو کوئیلو در کتاب شوالیه روشنایی به راه و رسم سلحشوران و عیاران می‌پردازد و طی قطعاتی کوتاه و مرتبط با هم، اندیشه چگونه زیستن و نیرومند شدن در برابر زندگی را در قالب آئینی باستانی با ما در میان می‌گذارد.
داستان شوالیه روشنایی ( the Warrior of the Light ) با لحنی شاعرانه و به صورت نمادین با گفت‌وگوی زنی زیبا که جامه‌ای متفاوت دارد با کودکی جست‌وجوگر، روایت می‌شود. زن از کودک می‌خواهد که به ساحل دریا برود و در آن جزیره‌ای را مشاهده کند که دارای معبد عظیم و ناقوس‌های بی‌شمار است اما کودک هر چه جست و جو می‌کند، چنین معبدی را نمی‌بیند و حتی صدای ناقوسی را هم نمی‌شنود. او پس از مدتی با رویاهای کودکانه خویش گمان می‌برد که صدای ناقوس‌های معبد را شنیده است و از این رو شادمان می‌شود و دیگر سال‌های سال آن ساحل را ترک می‌کند. او که اینک به مردی بالغ بدل شده دوباره به کنار ساحل می‌آید و آن زن را با همان هیئت و زیبایی می‌بینید که منتظر او بوده است. زن در این هنگام دفتری به او می‌دهد و به او می‌گوید: «بنویس، یک شوالیه روشنایی نگاه کودک را میزان می‌داند، زیرا، کودکان قادرند دنیا را (معصومانه) بدون نیش و نوش ببیند، پس، شوالیه هرگاه بخواهد شایستگی و اعتماد یک نفر را بسنجد با نگاه یک کودک به او می‌نگرد». و مرد از او می‌پرسد: شوالیه نور کیست؟ و او چنین پاسخ می‌دهد: « آن کس که قادر به درک معجزه باشد و به خاطر باورهایش تا پای مرگ بجنگد و… صدای ناقوس‌های فروخفته در دل دریا را بشنود».