ازی. مسابقه. پیروزی. شکست. زنجیر‌ه‌ی تمام‌نشدنی. اولین چیزی که از تماشای فوتبال آموختیم، این است که نتیجه‌ی بازی خوب همیشه مصادف با پیروزی نیست؛ این‌که بازی تماشایی همیشه خوشحال‌مان نمی‌کند و نتیجه بازی بد هم همیشه شکست نیست و بهترها همیشه برنده نمی‌شوند. این‌که پیروزی و قهرمانی معیار روشنی برای جمع‌بندی ناکامی و توفیق و تبیین سقوط و پرواز است، ولی پرسش‌های پرشماری هم ما را در بر گرفته و پی راز و رمز نهفته در جابه‌جایی‌های به‌ ظاهر ساده رفتیم.

بنابراین نگاه‌مان را از چمن سبز به نیمکت مربیان برگرداندیم. از بازیکنان و ستاره‌های محبوب‌مان به سوی‌ مردانی که همیشه هم سرشناس نبوده‌اند. همیشه هم محبوب نبوده‌اند. روی نیمکت پشت دروازه می‌نشستند. کنار زمین. گاهی خاموش و آرام مثل علی دانایی‌فرد، مربی تاج/ استقلال و گاهی بسان آلن راجرز، مربی پرسپولیس، همیشه ایستاده و برابر دوربین‌ها. بعدها از خود پرسیدم نخستین مربیانی که شناختیم چه کسانی بودند؟ آن‌ها را برای چه به ‌یاد می‌آوریم؟ پیروزی تیم‌های‌شان اهمیت داشتند یا بازی‌هایی که ارائه ‌دادند؟ شخصیت‌شان قوی بود یا هوش فراوانی داشتند؟ ستاره‌های بزرگی در تیم‌شان بازی می‌کردند یا با دست خالی جلو می‌رفتند؟ مدیر بودند یا مربی؟

مطالب اولیه‌ی این کتاب از تحلیل‌های تاکتیکی بوده که بر اساس تقدم تاریخی عنوان شده‌اند و می‌توان از دورانی به ‌دوران دیگر با نوعی پیوستگی تاریخی، به‌ روند تغییرات تاکتیکی از عصری به ‌عصر دیگر دست یافت.

لابه‌لای جمله‌های حمیدرضا صدر برای ثبت تاریخ مربیگری فوتبال و تحولات تاکتیکی، مبارزه گروهی درون میدان با چالش‌های فردی گره می‌خورند. نشستن روی نیمکت به نبرد پیچیده‌تری بدل می‌شود. با طراحی نقشه‌های نو. برای چنگ زدن به پیروزی. تقلا برای بیرون آمدن از ورطه شکست. با گذر از معبر امروز. به سوی فردا. بازی بعد. مسابقه بعدتر. با جان کندن برای کشف راز بقا. رمز زنده ماندن.

نخستین مربی معرفی شده هربرت چاپمن انگلیسی در دهه‌ی 1920 است و آخرینش پپ گواردیولا در آغاز دهه‌ی 2010. مربیانی که می‌توانستند در رده‌های بعدی مورد اشاره قرار بگیرند عبارت‌اند از: نرو روکو، جاک استاین، بیل شنکلی، باب پیسلی، برایان کلاف، هلموت شون، ادو لاتک، ارنست هاپل، یوهان کرایف، بابی رابسون، انزو بیرزوت، امه ژاکه و لوئیس فن‌گال.

حمیدرضا صدر (Hamid Reza Sadr) نویسنده این کتاب در رشته اقتصاد مقطع کارشناسی و رشته شهرسازی مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه تهران فارغ التحصیل شده و دکترای شهرسازی خود را در دانشگاه لیدز انگلستان گرفته است، صدر نویسنده، کارشناس، محقق و پژوهشگر حرفه‌ای فوتبال است، همچنین او علاوه بر نقد فوتبال، کارشناس سینما و منتقد فیلم نیز است.

در بخشی از کتاب نیمکت داغ می‌خوانیم:

متولد 1886 در حوالی تورین. ورزشکار با استعدادی در زمینه‌ی دو میدانی. قهرمان دوِ 400 متر بازی‌های دانشجویی. می‌گفتند جووانی کوچیونه، رفیقش که برای یوونتوس بازی می‌کرد، دویدنش را به ‌سخره می‌گرفت؛ «تو مثل یک ماشین می‌دوی» پیشنهاد کرد، «بهتر است توپی جلوِ پایت بیندازی و پابه‌توپ بدوی.» پوتزو جای دویدن دنبال توپ، تحصیلاتش را پی گرفت. به‌ مدرسه‌ی بین‌المللی تجارت در زوریخ رفت. زبان انگلیسی و فرانسه و آلمانی آموخت. آن‌چه بعدها درهای مطالعه‌ی بی‌وقفه را برایش می‌گشود. سپس به ‌لندن رفت. بعد راهی برادفورد شد. جایی که با نفوذ پدرش کاری در یک کارخانه‌ی بافندگی پیدا کرد. شهری که فوتبال ناگهان گریبانش را چسبید. پنج روز کار. یک روز کلیسا. یک روز فوتبال. دعوت پدر برای بازگشت به ‌ایتالیا و کار در شرکت مهندسی برادر را رد کرد. پدر پول ماهیانه را قطع کرد. با این وصف در انگلیس باقی ماند. در سرزمین فوتبال.

به منچستریونایتد دل بست. به ‌سرخ‌پوش‌های این شهر کارگری. شیفته‌ی نمایش هافبک‌های یونایتد، دیک داکورث، پارلی رابرتز و الک بل شد. پس از پایان بازی‌ها اطراف درهای خروجی استادیوم پرسه می‌زد تا بازیکنان را ببیند. تا سری تکان دهد. سرانجام شهامت جلو رفتن پیدا کرد. روزی جلو رفت و با رابرتز حرف زد. به ‌او گفت یکی از ستایشگرانش است. گفت مایه‌ی مباهاتش شده با او چند کلمه‌ای درباره‌ی فوتبال حرف می‌زند. او بعدها علاقه‌اش را به ‌نمایش مردان میانی‌یی مثل رابرتز، نشان داد. مردانی که توپ را تصاحب می‌کردند. که برای گوش‌ها پاس‌های بلندِ بی‌نقصی می‌فرستادند. بنابراین وقتی بعدها در سال 1924 رهبری تیم‌ملی ایتالیا را در دست گرفت، بلافاصله فالویو برناردینی، بازیکن محبوب تماشاگران، را کنار گذاشت. چرا که برناردینی بیشتر دونده بود تا تصاحب‌گر توپ و ارسال‌کننده‌ی پاس‌های بلند.

دست سرنوشت پوتزو را به ‌ایتالیا برگرداند. برای حضور در مراسم عروسی خواهرش راهی ایتالیا شد و خانواده‌اش از بازگشتش به ‌انگلیس جلوگیری کردند. پستی در اتحادیه‌ی فوتبال ایتالیا به دست آورد. سال 1912 تیم‌ملی را در المپیک سوئد رهبری کرد. برای اولین‌بار نامش سر زبان‌ها افتاد. ولی برابر فنلاند، سوئد و اتریش شکست خورد. از اتریش 1 5 باخت؛ شکستی تلخ و در عین‌حال نخستین رویارویی پوتزو و هوگو میسل، مربی تیم‌ملی اتریش. خالق «واندرتیم» تیم رویایی اتریش.